πολίτης

Νέα ελληνικά (el)

Προφορά
ΔΦΑ : /poˈli.tis/
τυπογραφικός συλλαβισμός : πο‐λί‐της

Ετυμολογία 1
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ο πολίτης οι πολίτες
      γενική του πολίτη των πολιτών
    αιτιατική τον πολίτη τους πολίτες
     κλητική πολίτη πολίτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά
πολίτης < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική πολίτης, σημασιολογικό δάνειο από τη γαλλική citoyen [1]

Ουσιαστικό

πολίτης αρσενικό ή θηλυκό (θηλυκό και πολίτισσα· λόγιο θηλυκό πολίτις)

  1. που έχει την ιθαγένεια μιας χώρας και έχει πολιτικά δικαιώματα
  2. (ειδικότερα)
    1. συνώνυμο του ιδιώτης, που δεν κατέχει δημόσιο αξίωμα
      ↪ Είμαι ένας απλός πολίτης που θέλει να ακούγεται η φωνή του! Δεν είμαι πολίτης βήτα κατηγορίας!
    2. που δεν είναι στρατιωτικός και ως άοπλος θεωρείται άμαχος ή συχνά και εκείνος που δεν είναι κληρικός
      ↪ Άντε, και «καλός πολίτης». Πότε απολύεσαι; Πότε τελειώνει η θητεία σου;
    3. κάτοικος μιας πόλης
    4. (ιστορία, Γαλλική Επανάσταση, προσφώνηση) ο πολίτης μιας χώρας, που δεν είναι υπήκοος κάποιου μονάρχη (και δεν είναι αριστοκράτης)

Εκφράσεις
  • ακαδημαϊκός πολίτης
  • καλός πολίτης
  • κοινωνία των πολιτών
  • συνήγορος του πολίτη

Σύνθετα

Συγγενικά

Θέμα πολιτ-

→ και δείτε τη λέξη πόλη

Μεταφράσεις
    πολίτης

Ετυμολογία 2
πολίτης < Πολίτης

Ουσιαστικό

πολίτης αρσενικό (θηλυκό πολίτισσα)

Συγγενικά

Μεταφράσεις
    πολίτης

Αναφορές
  1. πολίτης - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας


Αρχαία ελληνικά (grc)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
πολῑτα-
ονομαστική ὁ πολίτης οἱ πολῖται
      γενική τοῦ πολίτου τῶν πολιτῶν
      δοτική τῷ πολίτῃ τοῖς πολίταις
    αιτιατική τὸν πολίτην τοὺς πολίτᾱς
     κλητική ὦ! πολῖτᾰ πολῖται
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  πολίτᾱ
γεν-δοτ τοῖν  πολίταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'στρατιώτης' όπως «στρατιώτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πολίτης < πόλ(ις) + -ίτης

Ουσιαστικό

πολίτης αρσενικό [ ῑ ]

  1. ο μόνιμος κάτοικος της πόλεως κράτους που έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα
  2. (κατ’ επέκταση) συμπολίτης

Εκφράσεις
  • παρεγγραφεὶς πολίτης

Παράγωγα

Επίθετο

πολίτης αρσενικό

Συγγενικά

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.