μάντης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	μάντης*	οι	μάντεις
γενική	του	μάντη	των	μάντεων
αιτιατική	τον	μάντη	τους	μάντεις
κλητική		μάντη		μάντεις
* Και θηλυκό «η μάντις» από τα αρχαία με πληθυντικό «οι μάντιδες».
όπως «αρχαιόκλιτα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

μάντης < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική μάντης[1] < αρχαία ελληνική μάντις

ΔΦΑ : /ˈman.dis/[1]

μάντης αρσενικό (θηλυκό μάντισσα)

πρόσωπο που ερμηνεύει τα σημάδια που θεωρείται ότι στέλνουν οι θεοί και δίνει χρησμούς· εκείνος που αποκαλύπτει τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή κάπου αλλού και ποιες δυνάμεις επηρεάζουν μια κατάσταση, που προφητεύει ή προλέγει τι θα συμβεί στο μέλλον
άλλη γραφή : μάντις
(κυπριακά: σκωπτικό) άτομο που κατάγεται από την πόλη της Λάρνακας ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)}

μάντης είσαι;: ειρωνική φράση που λέγεται όταν κάποιος βρίσκει την απάντηση σε κάτι το προφανές

ετυμολογικό πεδίο
μαντ-

μάντης

μάντης < (κληρονομημένο) αρχαία ελληνική μάντ(ις) με μεταπλασμό + -ης

μάντης αρσενικό

ετυμολογικό πεδίο
μαντ-

μάντης - LBG - Trapp, Erich, et al. (1994–2007) Lexikon zur byzantinischen Gräzität besonders des 9.-12. Jahrhunderts (Λεξικό της Βυζαντινής Ελληνικής, ιδίως για τον 9ο-12ο αιώνα), Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften (Έκδοση της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών)
μάντης - Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα].

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.