ἄλφα

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνικό αλφάβητο


Α	α		άλφα / ἄλφα	Ν	ν		νι / νῦ
Β	β	ϐ	βήτα / βῆτα	Ξ	ξ		ξι / ξεῖ, ξῖ, ξῦ
Γ	γ		γάμα / γάμμα	Ο	ο		όμικρον / ὂ μικρόν, (οὖ)
Δ	δ		δέλτα	Π	π	ϖ	πι / πεῖ, πῖ
Ε	ε		έψιλον / ἒ ψιλόν, (εἶ)	Ρ	ρ	ϱ	ρο / ῥῶ
Ζ	ζ		ζήτα / ζῆτα	Σ	σ/ς		σίγμα / σῖγμα
Η	η		ήτα / ἦτα	Τ	τ		ταυ / ταῦ
Θ	θ	ϑ	θήτα / θῆτα	Υ	υ		ύψιλον / ὖ ψιλόν, (ὖ)
Ι	ι		γιώτα, ιώτα / ἰῶτα	Φ	φ	ϕ	φι / φεῖ, φῖ
Κ	κ	ϰ	κάπα / κάππα	Χ	χ		χι / χεῖ, χῖ
Λ	λ		λάμδα, λάμντα, λάβδα	Ψ	ψ		ψι / ψεῖ, ψῖ
Μ	μ		μι / μῦ	Ω	ω		ωμέγα / ὦ μέγα, (ὦ)
Παρωχημένα γράμματα
Ϝ	ϝ		δίγαμμα	Ϻ	ϻ		σαν
Ϛ	ϛ		στίγμα	Ϸ	ϸ		σω
Ϡ	ϡ		σαμπί	Ͳ	ͳ		παλαιό σαμπί
Ϙ	ϙ		κόππα	Ϟ	ϟ		μεταγενέστερο κόππα
Ͱ	ͱ		ἧτα (δασυνόμενο)	Ϲ	ϲ		μηνοειδές σίγμα
Ϗ	ϗ		και	Ȣ	ȣ		ου
Ͷ	ͷ		παμφυλιακό δίγαμμα

Ετυμολογία

ἄλφα < (άμεσο δάνειο) φοινικική 𐤀𐤋𐤐 (a-l-p) (=χιλιάδα) < ονομασία του συμβόλου 𐤀 (ʾaleph) < πρωτοσιναϊτικό ιερογλυφικό

(αρχαία αιγυπτιακά)

το πρώτο σύμβολο του φοινικικού αλφαβήτου, που είχε το γραμμικό σχήμα ⊄, σαν σχήμα της κεφαλής του ταύρου («βοός κεφαλή» όπως γράφει ο Ησύχιος) και ονομαζόταν άλεφ (ταύρος)

Ουσιαστικό

ἄλφα ουδέτερο άκλιτο (πληθυντικός τὰ ἄ)

άλφα, ονομασία του πρώτου γράμματος του ελληνικού αλφαβήτου
σύμβολο: Α

※ ἐπίσταται δ' οὐδ' ἄλφα συλλαβὴν γνῶναι
δεν ξέρει να ξεχωρίσει ούτε το γράμμα άλφα

Ἡρώδας, 3ος αιώνας πΚΕ, Μιμίαμβοι, 3.1.22 @greek-language.gr, μετάφραση: Βασίλειος Γ. Μανδηλαράς

Εκφράσεις

τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὦ (το πρώτο και το τελευταίο)

Α
α
α'
,α

Πηγές

ἄλφα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.