δοῦλος

δοῦλος < (κληρονομημένο) αρχαία ελληνική δοῦλος

δοῦλος και βοῦλος (θηλυκό δούλη)

1. υπηρέτης, δούλος
2. σε έκφραση ως φιλοφρόνηση σε επίσημα πρόσωπα

   ↪ τῆς πανιερότητός σου δοῦλος

   ※  15ος αιώνας, ⌘ Γεώργιος Χοῦμνος, H Kοσμογέννησις, στίχ.1111

   πόθεν ἤλθετε σ’ ἐμέν τ’ ἀδυναμάρι, στὸν δοῦλον σας …;

3. ευσεβής πιστός στο θεό

   ※  15ος αιώνας, ⌘ Γεώργιος Χοῦμνος, H Kοσμογέννησις, §Η θυσία του Αβραάμ στίχ.1264 (1261-1264) - Δημώδης Γραμματεία στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας

   «Ἰδοὺ τὰ ξύλα καὶ τὸ πῦρ, τὰ μέλλει διὰ νὰ πιάσης,
   μὰ πὄν’ αὐτὸ τὸ πρόβατον, τὸ θὲς νὰ θυσιάσης;».
   «Ὁ Θεὸς ἐμᾶς, παιδάκι μου, πρόβατον θέλει στείλει,
   αὐτὸ νὰ θυσιάσωμεν ὡς δοῦλοι του καὶ φίλοι».

4. υποτελής, υπήκοος
5. (μεταφορικά) που κατέχεται από ένα πάθος

• δοῦλος τοῦ Θεοῦ, δοῦλος τοῦ Κυρίου

• δοῦλος -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα].

δοῦλος < (άμεσο δάνειο) χαναανική *dōʾēlu (υπηρέτης, ακόλουθος).[1] Συγγενής η μυκηναϊκή 𐀈𐀁𐀫 (do-e-ro) *δόε‑λος, πιθανό λυδικό ή καρικό δάνειο[2]

ΔΦΑ : /dûː.los/ (προφορά περίπου τον 5ο αιώνα πκε) [3]

δοῦλος, -η, -ον

• υποδουλωμένος, υποτελής

δοῦλος αρσενικό (θηλυκό δούλη)

1. δούλος

   ≠ αντώνυμα: δεσπότης

2. δουλοπρεπής, δουλικός
3. δευτερεύων, εξαρτημένος

• δῶλος

• η λέξη σήμαινε, κυρίως, το άτομο που δεν έχει δική του γη και όχι εκείνον που είχε αιχμαλωτισθεί για να εργάζεται σαν δούλος τον οποίο ονόμαζαν ανδράποδο

• δουλεία
• δουλεύω
• (Χρειάζεται επεξεργασία)
• Λέξεις δουλ- @perseus.tufts.edu Greek Dictionary Headword Search, Πανεπιστήμιο Tufts

• δοῦλος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δοῦλος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.