κολοβός

Νέα ελληνικά (el)
↓ πτώσεις       ενικός      
γένη → αρσενικό θηλυκό ουδέτερο
ονομαστική ο κολοβός η κολοβή το κολοβό
      γενική του κολοβού της κολοβής του κολοβού
    αιτιατική τον κολοβό την κολοβή το κολοβό
     κλητική κολοβέ κολοβή κολοβό
↓ πτώσεις   πληθυντικός  
γένη → αρσενικό θηλυκό ουδέτερο
ονομαστική οι κολοβοί οι κολοβές τα κολοβά
      γενική των κολοβών των κολοβών των κολοβών
    αιτιατική τους κολοβούς τις κολοβές τα κολοβά
     κλητική κολοβοί κολοβές κολοβά
Κατηγορία όπως «καλός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

κολοβός < (κληρονομημένο) αρχαία ελληνική κολοβός[1]

Προφορά
ΔΦΑ : /ko.loˈvos/
τυπογραφικός συλλαβισμός : κο‐λο‐βός

Επίθετο

κολοβός, -ή, -ό

  1. (για ζώο) που του έχουν κόψει την ουρά
  2. (κατ’ επέκταση) που του λείπει ένα κομμάτι, κουτσουρεμένος, ανολοκλήρωτος

Συγγενικά

Μεταφράσεις
    κολοβός

Αναφορές
  1. κολοβός - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας

Αρχαία ελληνικά (grc)
γένη → αρσενικό & θηλυκό θηλυκό ουδέτερο
↓ πτώσεις       ενικός      
ονομαστική ὁ/ἡ κολοβός ἡ κολοβή τὸ κολοβόν
      γενική τοῦ/τῆς κολοβοῦ τῆς κολοβῆς τοῦ κολοβοῦ
      δοτική τῷ/τῇ κολοβῷ τῇ κολοβῇ τῷ κολοβῷ
    αιτιατική τὸν/τὴν κολοβόν τὴν κολοβήν τὸ κολοβόν
     κλητική ὦ! κολοβέ κολοβή κολοβόν
↓ πτώσεις   πληθυντικός  
ονομαστική οἱ/αἱ κολοβοί αἱ κολοβαί τὰ κολοβᾰ́
      γενική τῶν κολοβῶν τῶν κολοβῶν τῶν κολοβῶν
      δοτική τοῖς/ταῖς κολοβοῖς ταῖς κολοβαῖς τοῖς κολοβοῖς
    αιτιατική τοὺς/τὰς κολοβούς τὰς κολοβᾱ́ς τὰ κολοβᾰ́
     κλητική ὦ! κολοβοί κολοβαί κολοβᾰ́
    δυϊκός  
ονομ-αιτ-κλ τὼ κολοβώ τὼ κολοβᾱ́ τὼ κολοβώ
      γεν-δοτ τοῖν κολοβοῖν τοῖν κολοβαῖν τοῖν κολοβοῖν
Ο τύπος του θηλυκού σε -ός, περισσότερο συνηθισμένος.
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'κολοβός' όπως «κολοβός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

κολοβός < κόλ(ος) + ... Κατά τον Beekes,[1] το επίθημα (ο)βο- δεν μπορεί να εξηγηθεί μέσω της πρωτοϊνδοευρωπαϊκής, και προτείνει προελληνική προέλευση
Κατά τον Μπαμπινιώτη,[2] < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα kelh₂- (σπάω, κόβω)

Επίθετο

κολοβός, -ός / -ή, -όν

  1. ακρωτηριασμένος, κομμένος
  2. (για λόγο) ατελής

Συγγενικά
  • κολόβαξ
  • κολοβίζω
  • κολόβιον
  • κολοβόκερκος
  • κολοβότης
  • κολοβόω
  • κολοβώδης
  • κολόβωμα
  • κολόβωσις

Αναφορές
  1. Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek. [Ετυμολογικό λεξικό της ελληνικής γλώσσας] (στα αγγλικά) με την αρωγή του Lucien van Beek. Leiden: Brill. Τόμοι 1‑2.
  2. Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.