πέπων

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

πέπων < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική πέπων (ώριμος, γλυκός), σίκυος πέπων (το πεπόνι)

Ουσιαστικό

πέπων αρσενικό (καθαρεύουσα)


Αρχαία ελληνικά (grc)
→ γένη αρσενικό & θηλυκό ουδέτερο
↓ πτώσεις       ενικός      
ονομαστική ὁ/ἡ πέπων τὸ πέπον
      γενική τοῦ/τῆς πέπονος τοῦ πέπονος
      δοτική τῷ/τῇ πέπονῐ τῷ πέπονῐ
    αιτιατική τὸν/τὴν πέπονᾰ - πέπω τὸ πέπον
     κλητική ὦ! πέπον πέπον
↓ πτώσεις   πληθυντικός  
ονομαστική οἱ/αἱ πέπονες - πέπους τὰ πέπονᾰ - πέπω
      γενική τῶν πεπόνων τῶν πεπόνων
      δοτική τοῖς/ταῖς πέποσῐ(ν) τοῖς πέποσῐ(ν)
    αιτιατική τοὺς/τὰς πέπονᾰς - πέπους τὰ πέπονᾰ - πέπω
     κλητική ὦ! πέπονες - πέπους πέπονᾰ - πέπω
    δυϊκός  
ονομ-αιτ-κλ τὼ πέπονε τὼ πέπονε
      γεν-δοτ τοῖν πεπόνοιν τοῖν πεπόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'μείζων' όπως «πλέων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

πέπων < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *pekʷ- (μαγειρεύω, ψήνω) απ' όπου και πέπτω < πέσσω (ωριμάζω) [1]

Επίθετο

πέπων, -ων, -ον, γενική -ονος, συγκριτικός : πεπαίτερος, υπερθετικός :  πεπαίτατος

  1. (για καρπούς) ώριμος, γινωμένος
  2. γλυκός, ευχάριστος
  3. ήπιος, μαλακός
  4. πράος
  5. (προσφώνηση) (για άτομα ή ζώα) προσφιλής προσφώνηση: καλέ μου, χρυσέ μου
  6. (μεταφορικά) μαλθακός

Πολυλεκτικοί όροι

Εκφράσεις

Απόγονοι}}

πέπων (αρχαία ελληνικά)

↷ αλβανικά: pjep, pjepër
↷ λατινικά: pepo
→ ισπανικά: pepón, pepino
↷ μέση γαλλική: pompon
↷ αγγλικά: pompion, pumkin
→ πορτογαλικά: pepino
→ ρουμανικά: pepene
→ αρωμουνικά: peapine, piponj

→ και δείτε  πέπων#Descendants & pepo#Descendants στο αγγλικό Βικιλεξικό

Αναφορές
  1. πεπόνι - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.