δυνάστης

Νέα ελληνικά (el)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ο δυνάστης οι δυνάστες
      γενική του δυνάστη των δυναστών
    αιτιατική τον δυνάστη τους δυνάστες
     κλητική δυνάστη δυνάστες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δυνάστης < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική δυνάστης (κυρίαρχος)

Προφορά
ΔΦΑ : /ðiˈna.stis/
τυπογραφικός συλλαβισμός : δυ‐νά‐στης

Ουσιαστικό

δυνάστης αρσενικό

  1. καταπιεστικός μονάρχης
    ※  Οι Αμερικανοί δυνάστες έβαλαν σε εφαρμογή αμέσως δύο φοβερά μέτρα. (Έλλη Αλεξίου (1974) Ερνέστο Γκεβάρα [δοκίμιο])
  2. (κατ’ επέκταση) τυραννικός άνθρωπος που καταδυναστεύει τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν και πάνω στους οποίους έχει κάποια μορφή εξουσίας

Συγγενικά
 ετυμολογικό πεδίο 
δυναστ- 

Μεταφράσεις
    δυνάστης


Αρχαία ελληνικά (grc)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
δῠνᾰστα-
ονομαστική ὁ δυνάστης οἱ δυνάσται
      γενική τοῦ δυνάστου τῶν δυναστῶν
      δοτική τῷ δυνάστῃ τοῖς δυνάσταις
    αιτιατική τὸν δυνάστην τοὺς δυνάστᾱς
     κλητική ὦ! δυνάστᾰ δυνάσται
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  δυνάστᾱ
γεν-δοτ τοῖν  δυνάσταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δυνάστης < πιθανή ανάλυση *δυ-ν-άσ-της με δυσερμήνευτο -σ-, οπότε συνδέεται με το δύναμαι.[1] → δείτε και τη λέξη δηρός

Ουσιαστικό

δυνάστης, -ου [δῠνᾰστ-] αρσενικό (θηλυκό δυνάστειρα, δυνάστις)

Συγγενικά
 ετυμολογικό πεδίο 
δυναστ- 

Αναφορές
  1. Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.