Ἴων

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	Ἴων	οἱ	Ἴωνες
γενική	τοῦ	Ἴωνος	τῶν	Ἰώνων
δοτική	τῷ	Ἴωνῐ	τοῖς	Ἴωσῐ (ν)
αιτιατική	τὸν	Ἴωνᾰ	τοὺς	Ἴωνᾰς
κλητική ὦ!		Ἴων		Ἴωνες
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		Ἴωνε
γεν-δοτ	τοῖν		Ἰώνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κώδων' όπως «κώδων» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ἴων < Ἰᾱ́ϝων[1] < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *uiH-[1] (δύναμη) ή *h₁ish₂-[1] + *-(i)h₃onh₂ / *-ā́won-[1]

Ἴων αρσενικό

(ελληνική μυθολογία) ανδρικό όνομα, αρχαίος βασιλιάς της Αχαΐας, αδελφός του Αχαιού, γενάρχης των Ιώνων
(εθνικό όνομα) μέλος της φυλής των Ἰώνων
ποταμός της αρχαίας Ελλάδας, με το σημερινό όνομα Μήκανης ή Μουργκάνης, που εκβάλλει, μετά από ροή 53 περίπου χιλιομέτρων, στον Πηνειό ποταμό, κοντά στο αρχαίο Αἰγίνιον (στη σημερινή Καλαμπάκα)
※ Αἰγίνιον δὲ Τυμφαίων, ὅμορον Αἰθικίᾳ καὶ Τρίκκῃ· (…) καὶ πόλις Ὀξύνεια παρὰ τὸν Ἴωνα ποταμόν, ἀπέχουσα Ἀζώρου τῆς τριπολίτιδος σταδίους ἑκατὸν εἴκοσι· πλησίον δὲ καὶ Ἀλαλκομεναὶ καὶ Αἰγίνιον καὶ Εὔρωπος καὶ αἱ τοῦ Ἴωνος εἰς τὸν Πηνειὸν συμβολαί. (Στράβων, Γεωγραφικά, 7, 9)

Ἴων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
Ἴων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek. [Ετυμολογικό λεξικό της ελληνικής γλώσσας] (στα αγγλικά) με την αρωγή του Lucien van Beek. Leiden: Brill. Τόμοι 1‑2.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.