διαταγή

Νέα ελληνικά (el)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική η διαταγή οι διαταγές
      γενική της διαταγής των διαταγών
    αιτιατική τη διαταγή τις διαταγές
     κλητική διαταγή διαταγές
Κατηγορία όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διαταγή < (κληρονομημένο) ελληνιστική κοινή διαταγή[1] < διατάσσω

Προφορά
ΔΦΑ : /ði̯a.taˈʝi/ & /ðʝa.taˈʝi/
τυπογραφικός συλλαβισμός : δι‐α‐τα‐γή

Ουσιαστικό

διαταγή θηλυκό

  1. γραπτό ή προφορικό κείμενο με το οποίο άτομο ή ομάδα ή φορέας απευθύνεται σε έναν κατώτερο και του αναθέτει ένα έργο που πρέπει αυτός υποχρεωτικά να διεκπεραιώσει ή του απαγορεύει να κάνει συγκεκριμένα πράγματα
    ↪ στρατιωτική διαταγή - διαταγή του προέδρου - αυστηρή διαταγή
  2. (στον πληθυντικό) → δείτε διαταγές: το δικαίωμα που έχει κάποιος να διατάζει, η διοικητική ευθύνη, η αρχηγία
    ↪ Οι Αμερικανοί στις διαταγές τώρα των Ιρακινών... ' (τίτλος άρθρου της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3 Ιανουαρίου 2009)
    ≈ συνώνυμα: προσταγή, εντολή
  3. (οικονομία, τραπεζικές εργασίες) διαταγή πληρωμής: γραπτή εντολή προς την τράπεζα για την πληρωμή ενός ποσού
    ≈ συνώνυμα: εντολή

Συγγενικά

→ και δείτε τις λέξεις διατάζω και διατάσσω

Εκφράσεις

Μεταφράσεις
    διαταγή

Αναφορές
  1. διαταγή - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας


Αρχαία ελληνικά (grc)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ἡ διαταγή αἱ διαταγαί
      γενική τῆς διαταγῆς τῶν διαταγῶν
      δοτική τῇ διαταγῇ ταῖς διαταγαῖς
    αιτιατική τὴν διαταγήν τὰς διαταγᾱ́ς
     κλητική ὦ! διαταγή διαταγαί
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  διαταγᾱ́
γεν-δοτ τοῖν  διαταγαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διαταγή < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

διαταγή θηλυκό

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.