σταυρωτής

Νέα ελληνικά (el)

Προφορά
ΔΦΑ : /sta.vɾoˈtis/
τυπογραφικός συλλαβισμός : σταυ‐ρω‐τής

Ετυμολογία 1
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ο σταυρωτής οι σταυρωτές
      γενική του σταυρωτή των σταυρωτών
    αιτιατική τον σταυρωτή τους σταυρωτές
     κλητική σταυρωτή σταυρωτές
λαϊκότροπος πληθυντικός & σταυρωτήδες
Κατηγορία όπως «ποιητής» - Παράρτημα:Ουσιαστικά
σταυρωτής < (κληρονομημένο) ελληνιστική κοινή σταυρωτής[1] [2] < αρχαία ελληνική σταυρόω < σταυρός

Ουσιαστικό

σταυρωτής αρσενικό

  1. (κυριολεκτικά) αυτός που σταυρώνει
  2. (μεταφορικά, λαϊκότροπο) αυτός που ταλαιπωρεί κάποιον
  3. (παρωχημένο, υβριστικό) αστυνομικός, χωροφύλακας

Συγγενικά

Μεταφράσεις
    αυτός που σταυρώνει

Ετυμολογία 2
σταυρωτής: κλιτικός τύπος

Κλιτικός τύπος επιθέτου

σταυρωτής

Αναφορές
  1. σταυρωτής - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
  2. s.v. σταυρός - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.


Αρχαία ελληνικά (grc)
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση)
δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ὁ σταυρωτής οἱ σταυρωταί
      γενική τοῦ σταυρωτοῦ τῶν σταυρωτῶν
      δοτική τῷ σταυρωτῇ τοῖς σταυρωταῖς
    αιτιατική τὸν σταυρωτήν τοὺς σταυρωτᾱ́ς
     κλητική ὦ! σταυρωτᾰ́ σταυρωταί
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  σταυρωτᾱ́
γεν-δοτ τοῖν  σταυρωταῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ποιητής' όπως «ποιητής» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σταυρωτής (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική σταυρόω / σταυρῶ + -τής < σταυρός

Ουσιαστικό

σταυρωτής, -οῦ αρσενικό

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.