φθίνω

φθίνω < αρχαία ελληνική φθίνω

Η σελήνη σε φθίνουσα φάση

φθίνω

1. μειώνομαι, ελαττώνομαι

   Φθίνων μηνίσκος (μία από τις φάσεις της Σελήνης)

2. χάνω τις δυνάμεις μου, παρακμάζω

   φθίνω επαγγελματικά και δε βρίσκω δουλειά, αλλά δε βγάζω και σύνταξη

• φθίση
• φθισικός

φθίνω < θέμα φθι- + πρόσφυμα ν

φθίνω και φθίω και φθινάω και φθινέω και (ποιητ.) φθινύθω

1. λιγοστεύω, ελαττώνομαι, χάνομαι

   φθίνει καὶ μαραίνεται νόσῳ (εξαιτίας ασθένειας)

   σελήνη αὐξανομένη καὶ φθίνουσα

   φθίνουσιν νύκτες τε καὶ ἤματα(οι ημέρες)

   τοῖς μὲν αὔξεται βίος, τῶν δὲ φθίνει

2. (μεταφορικά) χάνομαι ή κάτι που χάνεται

   μηδέ τοι αἰὼν φθινέτω (μην αφήσεις να πάει χαμένη η ζωή σου)

3. έχω φυματίωση (η μετοχή)

   οἱ φθίνοντες

4. πεθαίνω, σκοτώνομαι

   πρὸς φίλου ἔφθισο

   ἐν πολέμῳ φθίμενον

5. για τον προσδιορισμό της ημέρας, της ώρας

   πρίν κεν νὺξ φθῖτο και

   μὴν φθίνων (το τελευταίο δεκαήμερο) αλλά στον Όμηρο το δεύτερο δεκαπενθήμερο

• ἡ φθόη (ο μαρασμός)
• ἡ φθινάς, τῆς φθινάδος (η φθίνουσα)
• τό φθίνασμα (μαρασμός)
• ἡ φθίνυλλα (κοροϊδευτικά το κορίτσι που ήταν πετσί και κόκαλο)
• ὁ φθιτός, ἡ φθιτή, τό φθιτόν (θνητός, φθαρτός και νεκρός στον πληθ. οἱ φθιτοί)

• ἀποφθίνω πάω χαμένος εντελώς
• φθινόπωρον
• φθινόκαρπος (το δέντρο που δεν καρποφορεί)
• ὁ, ἡ φθισήνωρ φθισήνορος (φθίω +ἀνήρ : αυτός/ή που καταστρέφει/σκοτώνει άνδρες)
• ὁ, ἡ φθισίμβροτος τό φθισίμβροτον (φθίω +βροτός : που φονεύει ανθρώπους)

Στον Όμηρο φθίω ο ενεστώτας και ἔφθιον ο παρατατικός. Επίσης στον Όμηρο το ι του ενεστώτα μακρό, στους άλλους βραχύ.