κατάκλιση

κατάκλιση < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική κατάκλι(σις) + -ση < κατακλίνω < κατα- + κλίνω

• για τη σημασία «πληγή» < πιθανόν σημασιολογικό δάνειο από την αγγλική decubitus ulcer [1]

ΔΦΑ : /kaˈta.kli.si/

τυπογραφικός συλλαβισμός : κα‐τά‐κλι‐ση

κατάκλιση θηλυκό

1. η ενέργεια που έχει ως αποτέλεσμα να τοποθετηθεί κάτω ξαπλωτά κάποιος ή κάτι
2. το πλάγιασμα στο κρεβάτι, το ξάπλωμα

   ↪ Είναι η ώρα της νυχτερινής κατάκλισης.

3. (ιατρική) η πληγή ή το έλκος που δημιουργείται στο δέρμα, σε περιοχές του σώματος που βρίσκονται σε διαρκή πίεση και τριβή όταν το άτομο μένει για μεγάλο διάστημα ακινητοποιημένο ή κατάκοιτο, οπότε διακόπτεται τοπικά η μικροκυκλοφορία του αίματος και νεκρώνεαι το δέρμα και οι γύρω ιστοί

   έκφραση: έλκος εκ κατακλίσεως [2]

4. (γυμναστική) όρος για συγκεκριμένες στάσεις και ασκήσεις κατά τις οποίες το σώμα έρχεται σε επαφή με το δάπεδο [3]

   ↪ Το σώμα έρχεται σε επαφή με το δάπεδο είτε πλαγίως, στην πλάγια κατάκλιση, είτε σε ύπτια θέση (ανάσκελα) στη στάση της ύπτιας κατάκλισης, είτε σε πρηνή (μπρούμυτα) θέση στη στάση της πρηνούς κατάκλισης.

5. (γεωμετρία) πλαγίαση ενός σημείου, μίας ευθείας, καμπύλης ή ενός επιπέδου σε ένα από τα προβολικά του επίπεδα ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)}
6. (ναυπηγική) το καργάρισμα, δηλαδή το πλάγιασμα του πλοίου στη μία του πλευρά ώστε να γίνουν εργασίες στην άλλη

   ≈ συνώνυμα: τροπισμός

1. κατακεκλιμένος (ασθενής)
2. κατάκλιτος (ο ξαπλωμένος)
3. κατάκλιτο (το πλοίο)
4. κατακλιστής (γένος εντόμων)