γεννήτης

γεννήτης < γεννάω

γεννήτης-ου αρσενικό

• στον πληθυντικό, οι γεννῆται, αρχηγοί γένους ή οικογενείας

• εἰς τοὺς γεννήτας καὶ εἰς τοὺς φράτορας ἐνέγραψε

• ο γεννητής δεν είχε τόσο ειδική έννοια, σήμαινε γενικά τον πρόγονο ή τον πατέρα

• ο γεννητός, ή, όν αλλά και ο γενητός, ή, όν είναι διαφορετικά επίθετα, (το ένα από το γεννάω και το άλλο ίσως πιο άμεσα από το γίγνομαι), όμως σήμερα που δεν ξέρουμε τις λεπτές διαφορές της εποχής εκείνης, τα αισθανόμαστε αναγκαστικά ως συνώνυμα: ο φυσικός, ο θνητός, εκείνος που γεννήθηκε (σε αντιδιαστολή και προς τον τεχνητό αλλά και με το αιώνιο)
• ο γεννητός ως ουσιαστικό ήταν ο γιός ή το παιδί γενικά ( < γεννάω)
• ο γεννήτης ήταν ο αρχηγός γένους, υποσυνόλου της φρατρίας και της φυλής
• ο γεννητής ήταν ο πρόγονος, ο πατέρας
• συνώνυμες με την έννοια του προγόνου ή του πατέρα ή των γονέων με μικρές διαφοροποιήσεις που δεν μπορούμε σήμερα να ξεδιαλύνουμε απόλυτα, είναι οι λέξεις:
• γενετήρ (γενέτειρα για τη μάνα και την πατρίδα), γενέτης, γενέτωρ-γεννήτωρ-γεννάτωρ, γονεύς, γενέται (οι γονείς)
• ο γενικός ( < γένος) αφορά στο γένος ή αργότερα στην πτώση, είναι εκείνος που ανήκει)
• ο γεννικός (από το γεννάω) είναι ο από καλή γενιά, ο "ευγενής", ο εξαιρετικός, ίσως και ο γενναίος

• γενέσιος
• γενετή
• γενεά
• γόνος
• γονή
• γόνιμος
• γεννάω ( ενεργητικός τύπος του γίγνομαι ίσως αρχικά γενενάω)
• γέννα
• γέννησις (η γέννηση, η παραγωγή)