ἀποβολεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ἀποβολεύς < ἀποβάλλω

Ουσιαστικό

ἀποβολεύς αρσενικό-έως

που χάνει κάτι, το πετάει, το δίνει

...ἀποβολεὺς δὲ ὅπλων, οὐχ ὁμοίως γὰρ ὅ τε ἀφαιρεθεὶς μετ᾽ εἰκυίας βίας γίγνοιτ᾽ ἂν ῥίψασπις ὅ τε ἀφείς ἑκών, διαφέρει δὲ ὅλον που καὶ τὸ πᾶν. (εκείνος που χάνει τα όπλα του επειδή του ασκήθηκε ικανή βία δεν κρίνεται ως ρίψασπις, ως ο άνδρας που με τη θέλησή του τα άφησε να πέσουν, μάλλον υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ τους)

Συγγενικά

ἀποβάλλω
ἀποβλητέος
ἀποβλητικός
ἀπόβλητος
ἀποβολή (η αποβολή, η απώλεια)
ἀποβολιμαῖος (αυτός που ρίχνει κάτι, με γενική)

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.