κατάκριση

Νέα ελληνικά (el)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική η κατάκριση οι κατακρίσεις
      γενική της κατάκρισης* των κατακρίσεων
    αιτιατική την κατάκριση τις κατακρίσεις
     κλητική κατάκριση κατακρίσεις
* παλιότερος λόγιος τύπος, κατακρίσεως
Κατηγορία όπως «δύναμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κατάκριση < μεσαιωνική ελληνική κατάκρισις (αποδοκιμασία, μομφή - καταδίκη) < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή κατάκρι(σις) (καταδίκη) + -ση[1][2] < αρχαία ελληνική κατακρίνω < κατά + κρίνω. Μορφολογικά αναλύεται σε κατά- + κρίση.

Προφορά
ΔΦΑ : /kaˈta.kɾi.si/
τυπογραφικός συλλαβισμός : κα‐τά‐κρι‐ση

Ουσιαστικό

κατάκριση θηλυκό

Συνώνυμα

Συγγενικά

Μεταφράσεις
    κατάκριση

Αναφορές
  1. κατάκριση - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
  2. Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.
    η σημ. «μομφή, αποδοκιμσία» είναι μεσν.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.