κατάκρισις

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

κατάκρισις < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή κατάκρισις

Ουσιαστικό

κατάκρισις θηλυκό (λόγια μεσαιωνική)

  1. αποδοκιμασία, μομφή, κατηγορία όπως κατάκριση (νέα ελληνικά)
  2. (νομικός όρος) καταδίκη όπως κατάκρισις (ελληνιστική κοινή)
    ≈ συνώνυμα: κατάκριμα

Συγγενικά
  • κατακριτής
  • κατάκριτος

→ και δείτε τις λέξεις κατακρίνω, κατά και κρίνω

Πηγές


Αρχαία ελληνικά (grc)
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση)
δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ἡ κατάκρισῐς αἱ κατακρίσεις
      γενική τῆς κατακρίσεως τῶν κατακρίσεων
      δοτική τῇ κατακρίσει ταῖς κατακρίσεσῐ(ν)
    αιτιατική τὴν κατάκρισῐν τὰς κατακρίσεις
     κλητική ὦ! κατάκρισῐ κατακρίσεις
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  κατακρίσει
γεν-δοτ τοῖν  κατακρισέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κατάκρισις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική κατακρίνω < κατά + κρίνω. Μορφολογικά, κατά- + κρίσις.
ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: κατάκριση

Ουσιαστικό

κατάκρισις θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

  1. καταδίκη
  2. κρίση

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.