παρεκτείνω

παρεκτείνω < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή παρεκτείνω. Συγχρονικά αναλύεται σε παρ- + εκτείνω (εκ- + τείνω).

ΔΦΑ : /pa.ɾeˈkti.no/

τυπογραφικός συλλαβισμός : πα‐ρε‐κτεί‐νω

παρεκτείνω, πρτ.: παρεξέτεινα, αόρ.: παρεξέτεινα, παθ.φωνή: παρεκτείνομαι, π.αόρ.: παρεκτάθηκα, μτχ.π.π.: παρεκτεταμένος

• αυξάνω την έκταση, το μήκος, εξαπλώνω, παρατείνω

  ≈ συνώνυμα: επιμηκύνω, επεκτείνω

  ≠ αντώνυμα: βραχύνω

• παρέκταση
• παρεκτεταμένη ρίζα (γλωσσολογία)
• παρεκτεταμένος

• → λείπει η κλίση

• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας. (Αʹ έκδοση: 1998)

παρεκτείνω < παρ- + ἐκτείνω (ἐκ- + τείνω)

παρεκτείνω (ελληνιστική κοινή)

1. εκτείνω σε γραμμή ένα στρατιωτικό σώμα
2. (κυριολεκτικά και μεταφορικά) επεκτείνω, παρεκτείνω (νέα ελληνικά)

• παρεκτανύω

• ἀντιπαρέκτασις
• ἀντιπαρεκτείνομαι
• παρέκτασις
• παρεκτατέον
• συμπαρεκτείνω

→ και δείτε τη λέξη τείνω

• παρεκτίθημι
• παρεκτικός < παρέχω

• → λείπει η κλίση

• παρεκτείνω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• παρεκτείνω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.