πίπτω

πίπτω, ήδη ομηρικό < πι- (με αναδιπλασιασμό ενεστωτικό) + πτ- < ρίζα πετ- (όπως πέτομαι) <πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *peth₂- (πετάω) + κατάληξη -ω [1]

πίπτω (θεωρείται και παθητικό του βάλλω)

1. πέφτω κάτω, καταβάλλομαι, ρίπτομαι

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 5 (ε. Ἀπόπλους Ὀδυσσέως παρὰ Καλυψοῦς.), στίχ. 315

   τῆλε δ' ἀπὸ σχεδίης αὐτὸς πέσε, πηδάλιον δὲ
   ἐκ χειρῶν προέηκε·

   μακριά απ' τη σχεδία αυτός έπεσε και το πηδάλιο του 'φυγε απ' τα χέρια

2. πέφτω πάνω σε κάποιον, επιτίθεμαι
3. πέφτω νεκρός στη μάχη, φονεύομαι
4. εντάσσομαι σε μια κατηγορία, εμπίπτω

θέμα πτ-, πτω-

• ἰθυπτίων
• πίπτων
• πτίλον & συγγενικά
• πτῶσις
• πτῶμα
• πτώσιμος
• πτωματίζω
• πτωτικός
• πτωτός

άλλα θέματα → δείτε  πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *peth₂-

• πετ- → δείτε τη λέξη πέτομαι
• ποτ- → δείτε τη λέξη ποταμός
• πτε- → δείτε τη λέξη πτερόν
• πτη- → δείτε τη λέξη πτῆσις

• Μεσοπαθητικοί τύποι → λείπει η κλίση

• πίπτω - Βασικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής - Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία - Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2006‑2008. greek‑language.gr
• πίπτω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πίπτω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.