ερημίτης

Νέα ελληνικά (el)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ο ερημίτης οι ερημίτες
      γενική του ερημίτη των ερημιτών
    αιτιατική τον ερημίτη τους ερημίτες
     κλητική ερημίτη ερημίτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ερημίτης < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή ἐρημίτης (που ζούσε στην έρημο)[1] < αρχαία ελληνική ἐρῆμος / ἔρημος
για τον μοναχικό άνθρωπο < λόγιο ενδογενές δάνειο: (μεταφραστικό δάνειο) γαλλική ermite < υστερολατινική eremita < ελληνιστική κοινή ἐρημίτης

Προφορά
ΔΦΑ : /e.ɾiˈmi.tis/
τυπογραφικός συλλαβισμός : ε‐ρη‐μί‐της

Ουσιαστικό

ερημίτης αρσενικό (θηλυκό ερημίτισσα)

  1. (θρησκεία) αναχωρητής μοναχός
  2. (μεταφορικά) που μένει μόνος του και αποφεύγει τους άλλους

Συγγενικά

Μεταφράσεις
    ερημίτης

Αναφορές
  1. ερημίτης - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.