βροντάω

βροντάω < βροντ(ώ) + σύγχρονο επίθημα -άω < (κληρονομημένο) αρχαία ελληνική βροντῶ, συνηρημένος τύπος του βροντάω < → δείτε τη λέξη βροντή

ΔΦΑ : /vɾonˈda.o/

τυπογραφικός συλλαβισμός : βρο‐ντά‐ω

βροντάω/βροντώ, αόρ.: βρόντηξα (χωρίς παθητική φωνή)

1. παράγω βροντή
2. (απρόσωπο, γ' ενικό πρόσωπο) ρίχνει βροντές στη διάρκεια καταιγίδας → δείτε τη λέξη βροντάει

   ≈ συνώνυμα: μπουμπουνίζει

3. προκαλώ έντονο θόρυβο χτυπώντας κάτι με δύναμη

   ※  Ένα πρωί, χαράματα ακόμα, ακούει να του βροντάνε την πόρτα της κάμαρης. (Δημήτρης Χατζής, Ανυπεράσπιστοι)

4. αντηχώ

   ↪ βροντάνε τα κανόνια, οι τενεκέδες

5. ρίχνω κάτι / κάποιον κάτω με δύναμη

   ↪ βροντάω την πόρτα, ένα βιβλίο στο θρανίο κ.λπ. (συνήθως ογκώδες ή βαρύ αντικείμενο)

• αστράφτω και βροντάω : θυμώνω πολύ, εκφράζομαι επιθετικά και με έντονο τρόπο, κάνω καβγά

  άστραψε και βρόντησε και άστραψα και βρόντησα

• στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα: συμβουλή να μη χάνει κάποιος τα λόγια του μιλώντας σε ένα άτομο που δεν θέλει να ακούσει
• βροντάνε οι τσέπες του (παρωχημένο) : έχει λεφτά (φράση με ουσία σε εποχές που τα κέρματα είχαν αξία)
• τα βροντάω (κάτω / χάμω) : αφήνω ανολοκλήρωτη μια προσπάθεια // τα παρατάω

• αν δεν αστράψει, δε βροντά κι αν δε βροντά, δε βρέχει

• βροντερός
• βρόντημα
• βρόντος
• βροντώδης

→ και δείτε τη λέξη βροντή

• → λείπει η κλίση

βροντάω < βροντ(ή) + -άω

βροντάω (συνηρημένο βροντῶ)

• βροντάω

  πληθυντικός Ζεὺς δ᾽ ἄμυδις βρόντησε

• βροντή
• Βρόντης
• βρόντης

• → λείπει η κλίση

• βροντάω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• βροντάω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.