αμέ

αμέ < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική ἀμέ < ἀμμέ < ἀμμή < αρχαία ελληνική ἄν μή, με αφομοίωση [nm] > [mm] και απλοποίηση του διπλού συμφώνου [mm] > [m] [1]

ΔΦΑ : /aˈme/

τυπογραφικός συλλαβισμός : α‐μέ

τονικό παρώνυμο: άμε

αμέ

1. (προφορικό, ανεπίσημο) ναι (καταφατικά, με έμφαση)

   — Θέλεις να πάμε βόλτα; —Aμέεεε!, πώς δεν θέλω!

   ≈ συνώνυμα: βεβαίως, βέβαια, ναι

2. (σπανιότερο) αλλά

   αμέ τι νόμιζες;