ἐρέτης

Αρχαία ελληνικά (grc)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ὁ ἐρέτης οἱ ἐρέται
      γενική τοῦ ἐρέτου τῶν ἐρετῶν
      δοτική τῷ ἐρέτῃ τοῖς ἐρέταις
    αιτιατική τὸν ἐρέτην τοὺς ἐρέτᾱς
     κλητική ὦ! ἐρέτᾰ ἐρέται
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  ἐρέτᾱ
γεν-δοτ τοῖν  ἐρέταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐρέτης, ήδη μυκηναϊκή 𐀁𐀩𐀨 (e-re-ta) < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₁reh₁-t- > *h₁reh₁ (κωπηλατώ) [1]

Ουσιαστικό

ἐρέτης

  • κωπηλάτης
    ἐρέτην χρῆναι πρῶτα γενέσθαι πρὶν πηδαλίοις ἐπιχειρεῖν ( Αριστοφάνης, Ἱππῆς, 541)
    από κουπολάτης, πριν πιάσεις στο χέρι σου τιμόνι, κατόπι να πιλοτάρεις και να βιγλίσεις τους ανέμους, (Μετάφραση: Ηλίας Σπυρόπουλος @greek-language.gr)

Συγγενικά

θέμα -ηρ- (έκταση του ε στη σύνθεση)

Αναφορές
  1. ερέτης - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.