συνοικέσιον

Αρχαία ελληνικά (grc)
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση)
δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική τὸ συνοικέσιον τὰ συνοικέσιᾰ
      γενική τοῦ συνοικεσίου τῶν συνοικεσίων
      δοτική τῷ συνοικεσίῳ τοῖς συνοικεσίοις
    αιτιατική τὸ συνοικέσιον τὰ συνοικέσιᾰ
     κλητική ὦ! συνοικέσιον συνοικέσιᾰ
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  συνοικεσίω
γεν-δοτ τοῖν  συνοικεσίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνοικέσιον (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική συνοικ(έω) + -έσ-ιον, τύπος του επιθήματος -ήσιον, ουδέτερου του -ήσιος[1]
ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: συνοικέσιο

Ουσιαστικό

συνοικέσιον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

Συγγενικά

Αναφορές
  1. συνοικέσιο - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.