στέκω

στέκω < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική στέκω < ελληνιστική κοινή στήκω < αρχαία ελληνική ἕστηκα (παρακείμενος του ἵστημι με παθητική σημασία)

ΔΦΑ : /ˈste.ko/

τυπογραφικός συλλαβισμός : στέ‐κω

στέκω, πρτ.: έστεκααμετάβατο, ελλειπτικό ρήμα χωρίς συνοπτικούς χρόνους

1. (λαϊκότροπο, λογοτεχνικό) στέκομαι
   1. σταματώ, δεν κινούμαι
   2. (τριτοπρόσωπο ρήμα) → δείτε στέκει: ισχύει, είναι σωστό

      ↪ Αυτή η θεωρία δε στέκει επιστημονικά, δεν αντέχει σε κριτική.

   3. (απρόσωπο ρήμα) → δείτε στέκει: είναι σωστό, αποδεκτό

      ↪ Στέκει στην εποχή μας να παντρεύεται σε ηλικία 14 ετών; Δε στέκει.

• στέκω καλά (είμαι σε καλή φυσική ή οικονομική κατάσταση)
• δε στέκω καλά (δεν έχω τα λογικά μου)

• στέκι

• κοντοστέκω
• παραστέκω

• στέκομαι

Προστακτική (ιδιωματικά): στέκα (β' ενικό), στεκάτε (β' πληθυντικό). Για επιπλέον τύπους, βλ. στέκομαι. [1]

• στέκω - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
• στέκω - Χαραλαμπάκης, Χριστόφορος (επιμέλεια) (2014). Χρηστικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας. Αθήνα: Ακαδημία Αθηνών. (ψηφιοποιημένη έκδοση από το 2023, συντομογραφίες-σύμβολα)