οὐλαμός

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	οὐλαμός	οἱ	οὐλαμοί
γενική	τοῦ	οὐλαμοῦ	τῶν	οὐλαμῶν
δοτική	τῷ	οὐλαμῷ	τοῖς	οὐλαμοῖς
αιτιατική	τὸν	οὐλαμόν	τοὺς	οὐλαμούς
κλητική ὦ!		οὐλαμέ		οὐλαμοί
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		οὐλαμώ
γεν-δοτ	τοῖν		οὐλαμοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'ναός' όπως «ναός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

οὐλαμός, ήδη ομηρικό στη φράση «οὐλαμός ἀνδρῶν» < *ϝολ-αμός < με ϝολ- (> οὐ- λόγω μετρικής έκτασης) μεταπτωτική βαθμίδα που συναντάμε στο ρήμα εἰλέω/εἴλω/εἱλέω (*ϝελ-νέω, συναθροίζω). Δείτε και ἴλη. [1]

οὐλαμός αρσενικό

ουλαμός - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

οὐλαμός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
οὐλαμός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.