θεότης

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

θεότης < (κληρονομημένο) ελληνιστική κοινή θεότης. Συγχρονικά αναλύεται σε θε(ός) + -ότης

Ουσιαστικό

θεότης θηλυκό

  1. (θρησκεία) ο Θεός
  2. η θεία φύση

Συγγενικά

→ και δείτε τη λέξη θεός

Πηγές


Αρχαία ελληνικά (grc)
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση)
δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ἡ θεότης αἱ θεότητες
      γενική τῆς θεότητος τῶν θεοτήτων
      δοτική τῇ θεότητῐ ταῖς θεότησῐ(ν)
    αιτιατική τὴν θεότητᾰ τὰς θεότητᾰς
     κλητική ὦ! θεότης θεότητες
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  θεότητε
γεν-δοτ τοῖν  θεοτήτοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'τάπης' όπως «τάπης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

θεότης < αρχαία ελληνική θεός, θέμα θε- + -ότης.
ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: θεότης ⇘ νέα ελληνικά: θεότητα

Ουσιαστικό

θεότης θηλυκό

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.