διαλυτής

Νέα ελληνικά (el)

Προφορά
ΔΦΑ : /ði̯a.liˈtis/
παλιότερος συλλαβισμός : δι‐α‐λυ‐τής
τονικό παρώνυμο: διαλύτης

Κλιτικός τύπος επιθέτου

διαλυτής


Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

διαλυτής <

Ουσιαστικό

διαλυτής αρσενικό

Αναφορές
  1. σελ. 96 1ου μέρους - Somavera, Alessio da / Ἀλέξιος ὁ Σουμαβέραιος (1709), Θησαυρός της ρωμαϊκής και της φραγκικής γλώσσας. Στο Παρίτζι:Από την τυπογραφίαν του Μιχαήλ Γκινιάρδ, ͵αψ΄ θ΄. Τesoro della lingua greca-volgare ed italiana. Parigi:Appresso Michele Guignard, M.DCC.IX. @anemi

Πηγές


Αρχαία ελληνικά (grc)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
διαλῠτα-
ονομαστική ὁ διαλυτης οἱ διαλυται
      γενική τοῦ διαλυτου τῶν διαλυτῶν
      δοτική τῷ διαλυτῃ τοῖς διαλυταις
    αιτιατική τὸν διαλυτην τοὺς διαλυτᾱς
     κλητική ὦ! διαλύτη διαλυται
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  διαλυτᾱ
γεν-δοτ τοῖν  διαλυταιν
1η κλίση, ομάδα 'Ἀτρείδης', Κατηγορία 'Ἀτρείδης' όπως «Ἀτρείδης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά


→ ζητούμενο λήμμα


Συγγενικά

→ και δείτε τη λέξη διαλύω

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.