απέχω

απέχω < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική ἀπέχω < ἀπό (ἀπ-) + ἔχω

ΔΦΑ : /aˈpe.xo/

τυπογραφικός συλλαβισμός : α‐πέ‐χω

απέχω, πρτ.: απείχα, χωρίς συνοπτικούς χρόνους (χωρίς παθητική φωνή)

1. βρίσκομαι σε συγκεκριμένη απόσταση από κάπου

   ↪ πόσο απέχει από εδώ η Αθήνα;

2. (μεταφορικά) διαφέρω από κάτι

   ↪ η συμπεριφορά του απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί εποικοδομητική

   ↪ η κατάσταση απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί ομαλή

• πόρρω απέχει

• απέχων
• ισαπέχων
• → και δείτε τις λέξεις από και έχω

απέχω, πρτ.: απείχα (χωρίς παθητική φωνή)

1. δε συμμετέχω σε μια δραστηριότητα

   ↪ οι μαθητές απέχουν από τα μαθήματά τους

   ↪ ο Χ τα τελευταία χρόνια απέχει από κάθε συγγραφική δραστηριότητα

   ↪ παρόλο που οι αποφάσεις του Συμβουλίου για την ΚΕΠΠΑ λαμβάνονται ομοφώνως, επιτρέπεται σε ένα μέλος να απόσχει και να μη συμμετέχει, εξασφαλίζοντας έτσι ότι η συμφωνία λαμβάνει σάρκα και οστά

• απέχων
• αποχή
• → και δείτε τις λέξεις από και έχω

Ο αόριστος απέσχον (ἀπέσχον), κυρίως στο τρίτο ενικό πρόσωπο: απέσχε (δεν πήρε μέρος)

• → λείπει η κλίση

• απέχω - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας. (Αʹ έκδοση: 1998)