ἁφή

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἁφή	αἱ	ἁφαί
γενική	τῆς	ἁφῆς	τῶν	ἁφῶν
δοτική	τῇ	ἁφῇ	ταῖς	ἁφαῖς
αιτιατική	τὴν	ἁφήν	τὰς	ἁφᾱ́ς
κλητική ὦ!		ἁφή		ἁφαί
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἁφᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		ἁφαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

ἁφή < θέμα ἁφ- του ρήματος ἅπτω (δένω· ανάβω) (ἅπτομαι (ανάβω) + -ή

ἁφή, -ῆς θηλυκό

το άγγιγμα
1. η αφή (η αίσθηση)
2. η κρούση των χορδών της άρπας
3. η λαβή στην πάλη
η ενέργεια με την οποία ανάβω κάτι
↪ περὶ λύχνων ἁφάς: την ώρα που ανάβουν τα λυχνάρια
η άμμος που έριχναν στα κορμιά των αθλητών της πάλης
ιατρική, για ασθένειες, ιδιαίτερα για τη λέπρα) η μόλυνση
(ανατομία) η άρθρωση
(μαθηματικά) τα κοινά σημεία δύο επιφανειών, η τομή

→ και δείτε τη λέξη ἅπτω

ἁφή - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
ἁφή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.