ἀρραγής

Αρχαία ελληνικά (grc)
→ γένη αρσενικό & θηλυκό ουδέτερο
↓ πτώσεις       ενικός      
ονομαστική ὁ/ἡ ἀρραγής τὸ ἀρραγές
      γενική τοῦ/τῆς ἀρραγοῦς τοῦ ἀρραγοῦς
      δοτική τῷ/τῇ ἀρραγεῖ τῷ ἀρραγεῖ
    αιτιατική τὸν/τὴν ἀρραγῆ τὸ ἀρραγές
     κλητική ὦ! ἀρραγές ἀρραγές
↓ πτώσεις   πληθυντικός  
ονομαστική οἱ/αἱ ἀρραγεῖς τὰ ἀρραγῆ
      γενική τῶν ἀρραγῶν τῶν ἀρραγῶν
      δοτική τοῖς/ταῖς ἀρραγέσῐ(ν) τοῖς ἀρραγέσῐ(ν)
    αιτιατική τοὺς/τὰς ἀρραγεῖς τὰ ἀρραγῆ
     κλητική ὦ! ἀρραγεῖς ἀρραγῆ
    δυϊκός  
ονομ-αιτ-κλ τὼ ἀρραγεῖ τὼ ἀρραγεῖ
      γεν-δοτ τοῖν ἀρραγοῖν τοῖν ἀρραγοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀρραγής < ἀ- στερητικό + -ρραγής (θέμα ραγ- με διπλασιασμό ρρ < ῥήγνυμι)

Επίθετο

ἀρραγής, -ής, -ές

  1. άθραυστος
    ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Ἱπποκράτης, Περὶ τῶν ἐν κεφαλῇ τρωμάτων, (De capitis vulneribus), 12, p.226, @scaife.perseus
    τὰ δ ἄλλα ὀστέα, τὰ περιέχοντα τὴν ῥαφὴν, μένει ἀῤῥαγέα, ὅτι ἰσχυρότερά ἐστι τῆς ῥαφῆς.
    ※  1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι Δημήτριος, 21.3 @scaife.perseus
    δυσπάθειαν δὲ καὶ ῥώμην αὐτῶν ἐπιδεικνύμενος ὁ τεχνίτης Ζωΐλος ἐκέλευσεν ἐξ εἴκοσι βημάτων ἀφεῖναι καταπελτικὸν βέλος, οὗ προσπεσόντος ἀρραγὴς διέμεινεν ὁ σίδηρος, ἀμυχὴν δὲ μόλις ἔσχεν ἀμβλεῖαν, οἷον ἀπὸ γραφείου.
    ≈ συνώνυμα: ἄθραυστος
  2. (μεταφορικά) στέρεος, σταθερός, ακλόνητος
    ※  2ος κε αιώνας ⌘ Μάξιμος ο εκ Τύρου, Dialexeis, 41.ii.d, @scaife.perseus
    οὗ ὁ νοῦς ἀρραγὴς ὤν
  3. που δεν ραγίζει, που δεν σπάει
  4. (μεταφορικά, για μάτια) που δεν ξεσπούν σε κλάματα
    ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Ἀπόσπασμα, 736 @poesialatina.it, @archive.org
    ἀρραγὲς ὄμμα

Συγγενικά

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.