τηράω

τηράω < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική τηράω < διατηρώντας τη σημασία όπως στην (κληρονομημένο) αρχαία ελληνική τηρῶ με νεότερη κατάληξη -άω[1][2][3], συνηρημένος τύπος του τηρέω (παρατηρώ). Συγκρίνετε με το τηρώ

ΔΦΑ : /tiˈɾa.o/

τυπογραφικός συλλαβισμός : τη‐ρά‐ω

τηράω, -άς, -ά, ..., πρτ.: τηρούσα/τήραγα, στ.μέλλ.: θα τηράξω, αόρ.: τήραξα (χωρίς παθητική φωνή)

• (δημοτική, λαϊκότροπο, λογοτεχνικό) κοιτάζω με ένταση, σαν το παρατηρώ, βλέπω

  ※  [...] το 'να (παιδί) τηράει το Δομοκό, τ' άλλο τη Μακρυνίτσα και μια βαρκούλα έρχεται [...].

  Καλαματιανό τραγούδι: Ποια μάνα έχει δυο παιδιά

  ※  Μικρό πουλί τριανταφυλλί, δεμένο με κλωστίτσα,
  με τα σγουρά φτεράκια του στον ήλιο πεταρίζει,
  
  Κι αν το τηράξεις μια φορά θα σου χαμογελάσει
  κι αν το τηράξεις δυο και τρεις θ’ αρχίσεις το τραγούδι.

  Γιάννης Ρίτσος, «Το κυκλάμινο». Συλλογή Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (1968-1970) στο Ποιήματα. 1963-1972, τ. Ι΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 158, στο ※ 

ebooks-Ανθολόγιο Δημοτικού

• λήγουν σε -τηρω, λήγουν σε -τηράω - Αναστασιάδη-Συμεωνίδη, Άννα (2003) Αντίστροφο λεξικό της νέας ελληνικής Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών. Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες)

• ποντιακά τερώ

• → λείπει η κλίση