συνάρθρωσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συνάρθρωσῐς	αἱ	συναρθρώσεις
γενική	τῆς	συναρθρώσεως	τῶν	συναρθρώσεων
δοτική	τῇ	συναρθρώσει	ταῖς	συναρθρώσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συνάρθρωσῐν	τὰς	συναρθρώσεις
κλητική ὦ!		συνάρθρωσῐ		συναρθρώσεις
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συναρθρώσει
γεν-δοτ	τοῖν		συναρθρωσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

συνάρθρωσις (ελληνιστική κοινή) < συναρθρῶ (κλίση συναρθρόω < αρχαία ελληνική συναρθροῦμαι < σύναρθρος) + -σις (-ωσις). Μορφολογικά αναλύεται σε συν- + ἄρθρωσις.

συνάρθρωσις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

συνάρθρωσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.