στάχυς

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	στᾰχῡ / -ῡς > -ῠᾰς μεταγενέστρο: στᾰχῠ-
ονομαστική	ὁ	στάχυς	οἱ	στάχυες
γενική	τοῦ	στάχυος	τῶν	σταχύων
δοτική	τῷ	στάχυῐ̈	τοῖς	στάχυσῐ(ν) & σταχύεσσι(ν) επικός
αιτιατική	τὸν	στάχυν	τοὺς	στάχυς & στάχυας μεταγενέστρο
κλητική ὦ!		στάχυ		στάχυες
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		στάχυε
γεν-δοτ	τοῖν		σταχύοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'βότρυς' όπως «βότρυς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

στάχυς < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *stegʰ-, *stengʰ- (κεντώ, είμαι αιχμηρός, είμαι οξύς). Συγγενή: αλβανική shtagë (ραβδί, κοντάρι), (πρωτογερμανική) *staggijô. Αλλά το ἄσταχυς οδηγεί και σε άλλη υπόθεση για προελληνική προέλευση.[1] Δείτε και στόνυξ, στόχος.

στάχυς αρσενικό (στᾰχῡς)

Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek. [Ετυμολογικό λεξικό της ελληνικής γλώσσας] (στα αγγλικά) με την αρωγή του Lucien van Beek. Leiden: Brill. Τόμοι 1‑2.

στάχυς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
στάχυς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.