πηνίον

Αρχαία ελληνικά (grc)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική τὸ πηνίον τὰ πηνίᾰ
      γενική τοῦ πηνίου τῶν πηνίων
      δοτική τῷ πηνίῳ τοῖς πηνίοις
    αιτιατική τὸ πηνίον τὰ πηνίᾰ
     κλητική ὦ! πηνίον πηνίᾰ
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  πηνίω
γεν-δοτ τοῖν  πηνίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «τέκνον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πηνίον < πήν(η) + υποκοριστικό επίθημα -ίον ή πῆνος (μίτος, μασούρι) άγνωστης ετυμολογίας [1]

Ουσιαστικό

πηνίον ουδέτερο

  1. το αδράχτι, κουβαρίστρα
    <πηνίον>· [πανούκλιον. ἢ] ἄτρακτος, εἰς ὃν εἱλεῖται ἡ κρόκη (⌘ Ἡσύχιος (5ος αιώνας κε), Γλῶσσαι, Π)
  2. στολίδι σε γλυκίσματα
  • πᾱνίον (δωρικός τύπος )

Συγγενικά

→ και δείτε τη λέξη πήνη

Αναφορές
  1. «πηνίο» - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.