μόχλευσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	μόχλευσῐς	αἱ	μοχλεύσεις
γενική	τῆς	μοχλεύσεως	τῶν	μοχλεύσεων
δοτική	τῇ	μοχλεύσει	ταῖς	μοχλεύσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	μόχλευσῐν	τὰς	μοχλεύσεις
κλητική ὦ!		μόχλευσῐ		μοχλεύσεις
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μοχλεύσει
γεν-δοτ	τοῖν		μοχλευσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

μόχλευσις < αρχαία ελληνική μοχλεύω < μοχλός

μόχλευσις, -εως θηλυκό

χρήση μοχλού για μετακίνηση κάποιου αντικειμένου
τὴν δὲ μόχλευσιν πλάτος ἔχοντι μοχλῷ μοχλεύειν (Ἱπποκράτης, Περὶ ἄρθρων, 74)
(μεταφορικά) (ελληνιστική σημασία) εξάλειψη, ξερίζωμα

μόχλευσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.