αναφτερώνω

αναφτερώνω < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική ἀναφτερώνω[1] < ελληνιστική κοινή ἀναπτερώνω < {αρχαία ελληνική ἀναπτερῶ (-όω). Δείτε και ἀναπτερυγίζω.

ΔΦΑ : /a.na.fteˈɾo.no/

τυπογραφικός συλλαβισμός : α‐να‐φτε‐ρώ‐νω

αναφτερώνω, αόρ.: αναφτέρωσα, παθ.φωνή: αναφτερώνομαι, π.αόρ.: αναφτερώθηκα, μτχ.π.π.: αναφτερωμένος

1. σηκώνω τα φτερά μου για να πετάξω

   ※  Ο Καβάφης […] έγινε βαθμιαία ο κεντρικός ποιητής του Μείζονος Ελληνισμού, του καινούριου πλατιού ελληνικού κόσμου που άνοιξε ο Μεγαλέξαντρος, που υπερασπίστηκαν οι Βυζαντινοί, που αναφτέρωσε ο Βενιζέλος (Γ.Π. Σαββίδης, "Μικρά Καβαφικά", 1987)

   ※  ο Ορλώφ κατέστρεψε τον τουρκικό στόλο και μαζί μ' αυτόν τον Μοριά και την Κρήτη, που, μάταια, αναφτερώθηκαν από τη νίκη (Μεν. Παρλαμάς, "Απ' τον Τσεσμέ προς τη Σμύρνη", 1961)

2. δίνω σε κάποιον φτερά, ενθαρρύνω
3. (δημοτική) βγάζω φτερά

   ↪ τα κλωσσόπουλα αναφτερώσανε

• αναφτεριάζω
• αναφτέριασμα, αναφτέρισμα
• αναφτερακίζω (κρητική διάλεκτος), ἀναφτερακίζω (μεσαιωνικά ελληνικά)
• ανάφτερος
• αναφτερουγιάζω
• αναφτερουγίζω (νέα ελληνικά), ἀναφτερουγίζω (μεσαιωνικά ελληνικά)
• αναφτερούγισμα
• αναφτερώ
• αναφτερωμένος

→ και δείτε τη λέξη φτερό

• αναπτερυγίζω (νέα ελληνικά), ἀναπτερυγίζω (ελληνιστική κοινή)
• ἀναπτερόω- ἀναπτερῶ (αρχαία ελληνικά)
• αναπτερώνω

• αναφτερώ, αναφτερώνω -  Γεωργακάς, Δημήτριος. A Modern Greek-English Dictionary [Ελληνοαγγλικό λεξικό] (μόνο το γράμμα α) - Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
• ἀναφτερώνω - ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .