ὠθισμός

Αρχαία ελληνικά (grc)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ὁ ὠθισμός οἱ ὠθισμοί
      γενική τοῦ ὠθισμοῦ τῶν ὠθισμῶν
      δοτική τῷ ὠθισμῷ τοῖς ὠθισμοῖς
    αιτιατική τὸν ὠθισμόν τοὺς ὠθισμούς
     κλητική ὦ! ὠθισμέ ὠθισμοί
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  ὠθισμώ
γεν-δοτ τοῖν  ὠθισμοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'ναός' όπως «ναός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὠθισμός < ὠθέω

Ουσιαστικό

ὠθισμός αρσενικό

  1. ώθηση, σπρώξιμο
  2. συνωστισμός
    ※  ἔφευγον οἱ μὲν καὶ ἔχοντες ἃ ἔλαβον, τάχα δέ τις καὶ τετρωμένος καὶ πολὺς ἦν ὠθισμός ἀμφὶ τὰ θύρετρα
    διέφευγαν παίρνοντας ό,τι είχαν αρπάξει και αμέσως μετά ακολουθούσαν οι τραυματισμένοι και επικράτησε μεγάλος συνωστισμός στις πύλες
    ※  ὁ δ᾽ Ἀρχίδαμος ἐν τῷ περὶ τὰς πύλας ὠθισμῷ καὶ πνιγμῷ διεφθάρη
    ο δε Αρχίδαμος σκοτώθηκε στο συνωστισμό και την ασφυξία γύρω από τις πύλες) (Ξενοφών)
  3. μάχη σώμα με σώμα
    ※  Περσέων τε καὶ Λακεδαιμονίων ὠθισμός ἐγένετο πολλός (Ηρόδοτος)
  4. (μεταφορικά) διαμάχη, φραστικός καβγάς
    ↪ ὠστισμός λόγων (Ηρόδοτος)

Συνώνυμα

Συγγενικά

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.