ἀνέκπλυτος

Αρχαία ελληνικά (grc)
→ γένη αρσενικό & θηλυκό ουδέτερο
↓ πτώσεις       ενικός      
ονομαστική ὁ/ἡ ἀνέκπλυτος τὸ ἀνέκπλυτον
      γενική τοῦ/τῆς ἀνεκπλύτου τοῦ ἀνεκπλύτου
      δοτική τῷ/τῇ ἀνεκπλύτῳ τῷ ἀνεκπλύτῳ
    αιτιατική τὸν/τὴν ἀνέκπλυτον τὸ ἀνέκπλυτον
     κλητική ὦ! ἀνέκπλυτε ἀνέκπλυτον
↓ πτώσεις   πληθυντικός  
ονομαστική οἱ/αἱ ἀνέκπλυτοι τὰ ἀνέκπλυτᾰ
      γενική τῶν ἀνεκπλύτων τῶν ἀνεκπλύτων
      δοτική τοῖς/ταῖς ἀνεκπλύτοις τοῖς ἀνεκπλύτοις
    αιτιατική τοὺς/τὰς ἀνεκπλύτους τὰ ἀνέκπλυτᾰ
     κλητική ὦ! ἀνέκπλυτοι ἀνέκπλυτᾰ
    δυϊκός  
ονομ-αιτ-κλ τὼ ἀνεκπλύτω τὼ ἀνεκπλύτω
      γεν-δοτ τοῖν ἀνεκπλύτοιν τοῖν ἀνεκπλύτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀνέκπλυτος < ἀν- στερητικό + ἔκπλυτος. Μορφολογικά αναλύεται σε ἀν- + ἔκ- + -πλυτος.

Επίθετο

ἀνέκπλυτος, -ος, -ον

  1. που δεν ξεπλένεται, ανεξάλειπτος, ανεξίτηλος
    ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Πλάτων, Τίμαιος, 26c @scaife.perseus
    ὥστε οἷον ἐγκαύματα ἀνεκπλύτου γραφῆς ἔμμονά μοι γέγονεν·
    ≠ αντώνυμα: ἔκπλυτος
  2. (μεταφορικά) ανεξάλειπτος
    ※  1ος κε αιώνας Φίλων ο Ιουδαίος, De Specialibus Legibus (lib. i‑iv), 3.89, @scaife.perseus
    τοὺς δὲ ἐνόχους ἀνεκπλύτοις ἄγεσιν, ὧν τὰ μιάσματα οὐδεὶς ἀπονίψει χρόνος, ἄξιον ἐπιφοιτᾶν καὶ ἐνδιατρίβειν τοῖς ἕδεσιν, οὓς οὐδ’ ἂν οἰκία δέξαιτο κοσμίων ἀνδρῶν οἷς μέλει τῶν ὁσίων;
    → λείπει η μετάφραση
  • ἀνέκπλυντος

Συγγενικά

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.