πρωτόλειον

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	πρωτόλειον	τὰ	πρωτόλειᾰ
γενική	τοῦ	πρωτολείου	τῶν	πρωτολείων
δοτική	τῷ	πρωτολείῳ	τοῖς	πρωτολείοις
αιτιατική	τὸ	πρωτόλειον	τὰ	πρωτόλειᾰ
κλητική ὦ!		πρωτόλειον		πρωτόλειᾰ
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πρωτολείω
γεν-δοτ	τοῖν		πρωτολείοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

πρωτόλειον < πρωτό- + λεί(α) + -ον. Μαρτυρείται και ελληνιστικό επίθετο πρωτόλειος. [1] Δε συνδέεται με το προτέλειος.

πρωτόλειον, -ου ουδέτερο (κυρίως στον πληθυντικό: τὰ πρωτόλεια)

τα πρώτα λάφυρα στον πόλεμο, η πρώτη λεία
τρίχες και άκρα των σφαγίων που έκοβαν πρώτα σε μια θυσία
οι πρώτες προσφορές σε μια θυσία ή μια ικεσία, αἱ ἀπαρχαί
※ 5ος πκε αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ὀρέστης, στίχ. 382
τῶν σῶν δὲ γονάτων πρωτόλεια θιγγάνω
οι θυσίες που προσφέρονταν σε ιερά και η προσφορά των πρώτων καρπών από τη σοδειά
πρωτοκάρπια, απαρχές
≈ συνώνυμα: ἀπαρχή, ἀπαρχαί

πρωτόλειο - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

πρωτόλειον, πρωτόλεια - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.