αναιρέτης

Νέα ελληνικά (el)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ο αναιρέτης οι αναιρέτες
      γενική του αναιρέτη των αναιρετών
    αιτιατική τον αναιρέτη τους αναιρέτες
     κλητική αναιρέτη αναιρέτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

αναιρέτης < αρχαία ελληνική ἀναιρέτης (φονέας, καταστροφέας)

Ουσιαστικό

αναιρέτης αρσενικό

  1. που εμποδίζει, καταστρέφει (σπάνια χρήση)
    Χαίρε των απιστούντων, ο ταχύ αναιρέτης (κοντάκιο από τους Χαιρετισμούς στον Πανάγιο Τάφο)
  2. αστρολογικός όρος για τον πλανήτη που οι αστρολόγοι πιστεύουν ότι μπορεί να επηρεάσει το θάνατο ενός ατόμου και ο οποίος θεωρείται αντίθετος του θετικού αφέτη (στα λατινικά anareta και anaereta από την αρχαιοελληνική λέξη ἀναιρέτης)

Μεταφράσεις
    αναιρέτης
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.