-φι

-φῐ < (κληρονομημένο) πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *-bʰi/*-bʰei < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *bʰē/*bʰō (βλ. φή) το -bhei σχετίζεται με τα σφεῖς, το μυκηναϊκό -pei, *-σφει, παράλληλος του -σφι(ν) (λατινικά sibei > sibi) καθώς και το λακωνικό φιν, συγγενή τα: σανσκριτικά -bhih/-भिस् (-bhis) (πληθυνικό δηλωτικό οργάνων), αβεστικά -bis, γαλατικά -bi (οργανική πτώση) καθώς και τοχαρικά Β -epi (γενική πτώση)[1]

-φῐ (Ομηρική)

• επίθημα ουσιαστικών τοπικής ή οργανικής πτώσεως

  βίῃφῐ, εὐνῆφῐ, ᾖφῐ, θεόφῐ, Ἰλιόφῐ, κράτεσφῐ, ναῦφῐ, πτυόφῐν κ.ά.

1. απαντά κυρίως στην Μυκηναϊκή αλλά και ενίοτε στον Όμηρο στη δοτική και γενική
2. απόσπαστηκε από τη β' κλίση ως -ό-φῐ και έπειτα εισήλθε σε άλλες κλίσεις: ἐσχαρόφι, κοτυληδονόφῐ φερειπείν,
3. παρατηρείται και εντός διαλεκτικών τύπων λ.χ. πατροφῐστί, ἐπιπατρόφῐον από *πατρόφῐ

• -φῐν (προ φωνήεντος)

• Αρχαίες ελληνικές λέξεις με επίθημα -φι στο Βικιλεξικό

• -θῐ

• -φι - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.