διαδοκίς

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	διαδοκίς	αἱ	διαδοκίδες
γενική	τῆς	διαδοκίδος	τῶν	διαδοκίδων
δοτική	τῇ	διαδοκίδῐ	ταῖς	διαδοκίσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	διαδοκίδᾰ	τὰς	διαδοκίδᾰς
κλητική ὦ!		διαδοκίς*		διαδοκίδες
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διαδοκίδε
γεν-δοτ	τοῖν		διαδοκίδοιν
Με βραχύ γιώτα στο θέμα -ίς -ίδος. * Κατά τη Γραμματική του Smyth, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'πατρίς' όπως «πατρίς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

διαδοκίς < δια- + αρχαία ελληνική δοκ(ός) + -ίς (< δέχομαι < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *deḱ- (δέχομαι, παίρνω)

διαδοκίς θηλυκό (ελληνιστική κοινή) στον Ησύχιο

(αρχιτεκτονική, ναυπηγικός όρος) διαδοκίδα
※ ⌘ Ἡσύχιος (5ος αιώνας κε), Γλῶσσαι, Δ

<διαδοκίς> οἱ μὲν [ὑπόθεμα τῶν δοκῶν, πλάγιον ὑπόθεμα,] ἡ τὰς ἄλλας δοκοὺς ἀναδεχομένη· οἱ δὲ δοκῶν πλάγιον ὑπόθεμα

διαδοκίς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.