ὁρμητήριον

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ὁρμητήριον	τὰ	ὁρμητήριᾰ
γενική	τοῦ	ὁρμητηρίου	τῶν	ὁρμητηρίων
δοτική	τῷ	ὁρμητηρίῳ	τοῖς	ὁρμητηρίοις
αιτιατική	τὸ	ὁρμητήριον	τὰ	ὁρμητήριᾰ
κλητική ὦ!		ὁρμητήριον		ὁρμητήριᾰ
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὁρμητηρίω
γεν-δοτ	τοῖν		ὁρμητηρίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

ὁρμητήριον < ὁρμάω, θέμα ὁρμη- + -τήριον < ὁρμή [1]

ὁρμητήριον ουδέτερο

μέσο υποκίνησης, ερέθισμα
παρόρμηση
σημείο εκκίνησης απ' όπου ὁρμάομαι, ορμητήριο
1. (στρατιωτικός όρος) στρατιωτική θέση
2. βάση επιχειρήσεων

→ και δείτε τις λέξεις ὁρμητός και ὁρμή

s.v. «ορμή» - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

ὁρμητήριον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
ὁρμητήριον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.