ἀμανίτης

Αρχαία ελληνικά (grc)
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ᾱμᾱνῑτα-
ονομαστική ὁ ἀμανίτης οἱ ἀμανῖται
      γενική τοῦ ἀμανίτου τῶν ἀμανιτῶν
      δοτική τῷ ἀμανίτῃ τοῖς ἀμανίταις
    αιτιατική τὸν ἀμανίτην τοὺς ἀμανίτᾱς
     κλητική ὦ! ἀμανῖτᾰ ἀμανῖται
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  ἀμανίτᾱ
γεν-δοτ τοῖν  ἀμανίταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'στρατιώτης' όπως «στρατιώτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀμανίτης < (ίσως) Ἄμανος[1] [2] (όρος στη Μικρά Ασία)

Ουσιαστικό

ἀμανίτης [ᾱμᾱνῑτης] αρσενικό

Αναφορές
  1. Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.
  2. Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek. [Ετυμολογικό λεξικό της ελληνικής γλώσσας] (στα αγγλικά) με την αρωγή του Lucien van Beek. Leiden: Brill. Τόμοι 1‑2.

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.