μοναστήριον

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	μοναστήριον	τὰ	μοναστήριᾰ
γενική	τοῦ	μοναστηρίου	τῶν	μοναστηρίων
δοτική	τῷ	μοναστηρίῳ	τοῖς	μοναστηρίοις
αιτιατική	τὸ	μοναστήριον	τὰ	μοναστήριᾰ
κλητική ὦ!		μοναστήριον		μοναστήριᾰ
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μοναστηρίω
γεν-δοτ	τοῖν		μοναστηρίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

μοναστήριον < μονάζω, μονασ- + -τήριον

μοναστήριον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

μοναστήριον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.