κλῶνος

Αρχαία ελληνικά (grc)
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση)
δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ὁ κλῶνος οἱ κλῶνοι
      γενική τοῦ κλώνου τῶν κλώνων
      δοτική τῷ κλώνῳ τοῖς κλώνοις
    αιτιατική τὸν κλῶνον τοὺς κλώνους
     κλητική ὦ! κλῶνε κλῶνοι
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  κλώνω
γεν-δοτ τοῖν  κλώνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δρόμος' όπως «κῆπος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κλῶνος (ελληνιστική κοινή) < κλωνίον (αναδρομικός σχηματισμός)[1] < αρχαία ελληνική κλών (κλαδί) [2]

Ουσιαστικό

κλῶνος, -ου αρσενικό

Αναφορές
  1. κλώνος - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
  2. κλώνος - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.