διομολόγησις

Αρχαία ελληνικά (grc)
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση)
δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ἡ διομολόγησῐς αἱ διομολογήσεις
      γενική τῆς διομολογήσεως τῶν διομολογήσεων
      δοτική τῇ διομολογήσει ταῖς διομολογήσεσῐ(ν)
    αιτιατική τὴν διομολόγησῐν τὰς διομολογήσεις
     κλητική ὦ! διομολόγησῐ διομολογήσεις
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  διομολογήσει
γεν-δοτ τοῖν  διομολογησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διομολόγησις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική διομολογέω / διομολογῶ < δι- (δια-) + ὁμολογέω), διομολογη- + -σις
ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: διομολόγηση

Ουσιαστικό

διομολόγησις, -εως θηλυκό

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.