φαλκίδιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	φαλκίδιον	τὰ	φαλκίδιᾰ
γενική	τοῦ	φαλκιδίου	τῶν	φαλκιδίων
δοτική	τῷ	φαλκιδίῳ	τοῖς	φαλκιδίοις
αιτιατική	τὸ	φαλκίδιον	τὰ	φαλκίδιᾰ
κλητική ὦ!		φαλκίδιον		φαλκίδιᾰ
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		φαλκιδίω
γεν-δοτ	τοῖν		φαλκιδίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

φαλκίδιον < (λόγιο δάνειο) λατινική Lex Falcidia, από το όνομα του εισηγητή του, Publius Falcidius· ο νόμος όριζε ότι όποιος διαθέτει την περιουσία του με διαθήκη υποχρεούται να κληροδοτήσει τουλάχιστον το 1/4 αυτής στον νόμιμο κληρονόμο του· στα νέα ελληνικά η λέξη έδωσε τα φαλκιδεύω, φαλκίδευση

Ουσιαστικό

φαλκίδιον αρσενικό (όψιμη ελληνιστική κοινή)

(νομικός όρος) το ελάχιστο μέρος μιας περιουσίας που πρέπει υποχρεωτικά να παραμείνει στους κληρονόμους σύμφωνα με τον νόμο

Πηγές

φαλκίδιον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
φαλκίδιον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.