πανδοῦρα

Αρχαία ελληνικά (grc)
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση)
δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ἡ πανδοῦρᾱ αἱ πανδοῦραι
      γενική τῆς πανδοῦρᾱς τῶν πανδουρῶν
      δοτική τῇ πανδοῦρᾳ ταῖς πανδοῦραις
    αιτιατική τὴν πανδοῦρᾱν τὰς πανδοῦρᾱς
     κλητική ὦ! πανδοῦρᾱ πανδοῦραι
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  πανδοῦρᾱ
γεν-δοτ τοῖν  πανδοῦραιν
1η κλίση, ομάδα 'χώρα', Κατηγορία 'χώρα' όπως «χώρα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πανδοῦρα < Σύμφωνα με τον Beekes μάλλον έχει προελληνική προέλευση[1]

Ουσιαστικό

πανδοῦρα, -ας θηλυκό (ελληνιστική κοινή)
  • πανδούρα
  • πάνδουρον
  • πάνδουρος
  • φάνδουρος

Συγγενικά
  • πανδουρίζω
  • πανδούριον
  • πανδουρίς
  • πανδουριστής

Απόγονοι

πανδοῦρα (ελληνιστική κοινή)

↷ υστερολατινικά: pandūra, ↷ υστερολατινικά: mandola
→ ιταλικά: mandola
→ βενετικά: mandòła
↷ αγγλικά: pandura
↷ γαλλικά: pandore
→ αγγλικά: pandore
→ δημώδη λατινικά: pandurium
→ ισπανικά: bandurria
→ καταλανικά: bandúrria

Αναφορές
  1. s.v.- πανδούρα σελ. 1149 - Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek. [Ετυμολογικό λεξικό της ελληνικής γλώσσας] (στα αγγλικά) με την αρωγή του Lucien van Beek. Leiden: Brill. Τόμοι 1‑2.

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.