διαλάλησις

Αρχαία ελληνικά (grc)
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση)
δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις       ενικός         πληθυντικός  
ονομαστική ἡ διαλάλησῐς αἱ διαλαλήσεις
      γενική τῆς διαλαλήσεως τῶν διαλαλήσεων
      δοτική τῇ διαλαλήσει ταῖς διαλαλήσεσῐ(ν)
    αιτιατική τὴν διαλάλησῐν τὰς διαλαλήσεις
     κλητική ὦ! διαλάλησῐ διαλαλήσεις
  δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ τὼ  διαλαλήσει
γεν-δοτ τοῖν  διαλαλησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διαλάλησις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική διαλαλέω / διαλαλῶ, διαλαλη- + -σις

Ουσιαστικό

διαλάλησις, -εως θηλυκό

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.